Café Argana In Marrakech

Het beroemde plein waaraan patisserie annex ijssalon Argana gevestigd is, heet Jemaa el-Fna, ‘verzamelplaats van verdoemenis’. De naam was tot gisteren het enige dat nog herinnerde aan dood en verderf, de executies die hier eeuwen geleden plaatsvonden. Op zo’n dramatische dag wanneer onschuldig bloed vloeit, lijkt zelfs de bijnaam van Marrakech, de ‘rode stad’, een wrange statement. En waar bleven de befaamde Zeven Heiligen van Marrakech gisteren eigenlijk? Hadden ze hun posthuum patronagewerk even opgeschort? Verdraaid nog an toe.

“En waar bleven de befaamde Zeven Heiligen van Marrakech gisteren eigenlijk? Hadden ze hun posthuum patronagewerk even opgeschort?”

Associaties en vragen bij de stad die ik op mijn duimpje ken. Mijn eeuwige heimwee (of beter: verwegpijn) naar Marrakech wordt er niet minder om. Integendeel. Het liefst zou ik direct op het vliegtuig naar mijn tweede thuishaven stappen. Om weemoedig herinneringen op te halen aan Argana, samen met de vrienden met wie ik er zo vaak een café au lait, een taartje of een sapcocktail deelde. Argana was zeker geen gelegenheid waar alleen toeristen kwamen. Vaak maakten de Merrakchi’s, zoals de bewoners van Marrakech in de volksmond heten, er zelfs de meerderheid van de clientèle uit. Iedereen kwam er, mannen, vrouwen, jong en oud, verliefde stelletjes, vrome en minder vrome moslims, ongelovigen. Je kon ook rustig aan iedereen voorstellen om in Argana zaken te bespreken. Een alom gerespecteerde tent dus.

Het dakterras was veruit favoriet, vooral tegen zonsondergang. Over je pot mierzoete muntthee heen had je een eersteklas uitzicht over het plein Jemaa el-Fna dat elke avond in een ware heksenketel verandert. Bijna letterlijk: met stoomwolken en etensgeuren uit de tientallen mobiele restaurantjes die tegen etenstijd het plein vullen, met volop straatmuziek en -theater rondom. Verhalenvertellers, slangenbezweerders, waarzegsters, traditionele tandentrekkers en travestieten. You name it en je vindt het er.  In Argana kwam je even bij van de hectiek, en luisterde je naar de oproep tot het gebed vanaf de fameuze Koutoubia-minaret, even ten zuidwesten van het plein.

“Overal ter wereld lopen verdwaalde zielen en ongeleide projectielen rond. Je weet nooit waar en wanneer zo’n tijdbommetje afgaat”

Ben ik dan niet bang om naar Marrakech te gaan? De vraag wordt me altijd al vaak gesteld maar de afgelopen dag zo mogelijk nog meer. Klopt, ik ben helemaal niet bang. Net zo min als ik bang ben om naar Alphen a/d Rijn, New York, Bali, Londen, Madrid, Apeldoorn of Amsterdam af te reizen. Overal ter wereld lopen verdwaalde zielen en ongeleide projectielen rond. Je weet nooit waar en wanneer zo’n tijdbommetje afgaat en dus sluit ik mezelf niet op achter mijn voordeur in Leiden. Alleen bestemmingen waarvoor een negatief reisadvies geldt, laat ik tijdelijk links liggen.

Net zoals Nederlanders ervan overtuigd zijn dat er een enorme steek los zat aan de schutter die rondwaarde in het Alphense winkelcentrum, geloven de Marokkanen die ik spreek zonder uitzondering dat de dader in Marrakech mentaal volstrekt gestoord is. Tuurlijk zal hij door zijn daad het paradijs niet bereiken, een rechtstreekse gang naar de hel is waarschijnlijker. Deze man is geen moslim. Wat hem heeft bezield? Geen idee. Marrakech is een trendy oosterse stad waar zelfs de internationale jetset voortdurend vertoeft, alles kan er, zelfs als het niet mag. Misschien was dat tegen het zere been?

Ondertussen proberen de bewoners van Marrakech de draad van het gewone leven weer enigszins op te pakken. Dat kan voor velen nog een hele kluif worden als de toeristen uit angst weg gaan blijven.

© 2011, Mariëtte van Beek

Vind je Reisomtereizen.nl leuk? Like dan de speciale fanpage op Facebook. 😉